Zaden

Wakker worden

wakker

in een wereld die

misschien sinds de Cuba-crisis

niet meer zo dicht gestaan heeft

aan de rand van wereldwijd geweld

was dit wat onze ouders en grootouders

toen ervoeren, en in 1940, en in 1914?

En wat zij voor ons nooit meer wilden?

Het is ongetwijfeld

wat al die mensen in de gebieden

waar jarenlang

de oorlog naar toe was verbannen

dag in dag uit hebben gevoeld

en dat zijn er, als ik er bij stil sta,

meer dan ik kan noemen

legioenen die dat oorlogsleed

voor ons hebben gedragen.

Komt nu opnieuw de tijd

dat wij zelf dat leed weer moeten dragen?

Angst.

En hoe doe je dat

als je ook geen god meer kent

tot wie je je kunt richten

met een bede om steun, moed en wijsheid

om niet te worden meegevoerd

in een stroom van woede, oorlogszucht en angst?

Een beeld doemt op

van een bescheiden man

met een klein brilletje

Gandhi. Geweldloos verzet.

Voelbaar nu hoe geweld geweld

kan oproepen, oorlog oorlog,

Oorlogstaal oorlogstaal. Hoe

die zaden niet te voeden

juist wel de zaden van geweldloosheid,

vredelievendheid, wijsheid, mededogen

en de moed daartoe

in elk geval in mij, en zo via mij

in de collectiviteit.

Alle geweldloze vredesactivisten

hebben dit ‘geweten’

Mandela, de Dalai Lama,

Martin Luther King, Thich Nhat Hanh

de laatste de man die ons telkens weer voorhield

hoe wij ‘inter-zijn’

die intrinsieke verbondenheid

die jouw pijn mijn pijn maakt,

mijn angst jouw angst,

mijn vrede jouw vrede.

Al is mijn besef hiervan

niet zo diep als bij deze mensen

de laatste paar dagen is onmiskenbaar duidelijk

hoe diep die wijsheid is

van drup….. drup…drup..drup.drup.drupdrupdrupdrup

op de zaden van wijsheid

die nu zoveel meer nodig is

dan alleen gezond verstand.

4 antwoorden op “Zaden”

  1. “Alle vrede van de wereld
    als een lichaam te vergaren
    dat doet pijn, vergeten jaren’

    Inter-zijn, weten van de samenhang der dingen
    en de eenheid van alles wat is,
    dat doet pijn en laat mij lijden
    ziende het kwaad dat is
    dat steeds weer nieuwe vormen vindt
    en in mensen grondt
    om diep in door te woekeren

    en ook mee te voelen
    met die carnaval vieren
    en wellicht jaloers ook
    omdat ik dat nu niet kan
    maar langzaam verstil
    als stomme getuige van weer en onweer

Laat een antwoord achter aan Cora Wiersma Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *