Wat pijn vermag

De oorlog tussen

Israël en

Hamas

leek de

Liefde

uit het leven

te hebben

geslagen

zoveel haat

is niet te

dragen

toch

bleek het

anders

te zijn

het doet vooral

heel

erg

veel

Pijn

pijn die

de adem

beneemt

het spreken

belet

maar die pijn

zo blijkt

doodt de

Liefde

niet

die pijn

doet juist

de Liefde

des te scherper

voelen.

Het regent

Het regent

dikke waterdruppels uren

achtereen

het regent

bladeren en soms

een hele tak

het regent

donkergrijze luchten

met af en

toe een straaltje

zon

het regent

kogels

bommen, granaten

het regent

bloed

puin, doden

het regent

tranen

wanhoop en paniek

in Midden-Oosten,

Oost-Europa, Afrika,

waar eigenlijk niet

het regent

analyses

waarschuwingen, adviezen

het regent

woorden

waar niet ter wereld

regent het

hard, hard

met hier

en daar een straaltje

hulp

in mijn hart

regent het

mijn mond

droog

en stom

Blauw

Het hemelsblauw

van de bloemen maakt

de dag zonnig

zonder of met zon

wie hier naar

kijkt wordt toch

vanzelf

vrolijk

elke dag nu

zijn er meer

later bloeit

mooier en

niet alleen omdat

er dan minder

concurrentie is

ze is gewoon

een schoonheid in

zichzelf

die ook de

dikke bijen

lokt en hen naast

nectar een

rustplek biedt

in haar lichtgevende

kelk waarin ze

kunnen liggen

wiegend in

de wind

totdat ze halverwege

de dag weer

onverbiddelijk

sluit, terugverkleurt

naar het wit van

haar knop maar

met een paars

randje als om

aan te geven dat

het nu echt

klaar is en zelfs dan

blijft ze mooi en

toont ze al snel

de belofte van

nieuwe schoonheid

in het bolletje dat

zich langzaam vormt

en waaruit volgend jaar,

misschien,

een hele nieuwe

plant gaat groeien

als het geluk

ons goed gezind

is want ja,

ware schoonheid wil

je graag

verrassen.

Toen en nu

Verdwijnen in

de tijd zodat

toen nu wordt en

nu toen

geen onderscheid

wat wij nu doen

deden zij toen

ook en

omgekeerd

bijkans duizend pagina’s

woorden verhalen

ervan en

herhalen zich

deze middag in

compacte vorm

voor ons die

luisteren en

vragen en

verwonderen over

het schrijnende feit dat

duizenden jaren kennelijk

niet hebben geholpen

om wijzer te worden

niettegenstaande alle

wijsheid die toch

voorhanden is

en ons wordt doorgegeven

getuige alleen al

die massa ingebonden

pagina’s langs de wanden

van deze zich nog

immer ontwikkelende

ruimte en die

honderden nieuwe

die in glanzende stapels

klaarliggen om te

worden meegenomen

om het opnieuw tot

ons te nemen

voorzien van het

signatuur van

de verteller

in wiens hoofd

de held van zijn verhaal

is gekropen,

die hem nog niet wil

verlaten ook nu zijn

verhaal opnieuw is verteld

aan ons, om ons bewust

te doen worden dat

wij niet in dezelfde

valkuil moeten

trappen als zij, toen,

honderden Olympiades

geleden, van het

sprookje dat de sterke

man ons gaat redden, ook

al is hij m/v,

noch de dictatuur

van de massa

en natuurlijk heeft

ook deze chroniqueur

van toen en nu

de oplossing niet in zijn

beringde handen

immers de vraag naar de

oplossing is deel van

het mechanisme dat

toen niet werkte en

nu niet

hij heeft gelijk

bewustwording

is de eerste

stap

van daaruit, alleen

van daaruit,

kan er iets anders

ontstaan.

Eindig-loos-heid

De grootste veranderingen

in mijn leven

komen niet

door veranderende

omstandigheden

maar eerder door,

soms slechts een

minieme,

verschuiving

in mijn geest

een ingeving of

zo maar een

andere gedachte

dan er tot nu toe

is geweest, een

zelf-verzonnen woord

of iets dat

eigenlijk

heel vanzelfsprekend

is maar pas nu

echt lijkt door te dringen

zoals de eindigheid

van alles

aangekondigd door

de dood van een

naaste

of van een liefde

al lijkt dat soms maar zo

omdat de persoon

wel uit je leven verdwijnt

maar niet het gevoel

uit je hart

kortom,

waar gaat dat over

eindigheid

maar ja, ook bij mij

loopt het af

onherroepelijk

dit lichaam

al trekt mijn

geest zich daar

niets van aan en

zet die mij vrolijk

aan tot van alles

nieuws en ouds

te ondernemen

en is pas aan het

eind van de dag

onmiskenbaar voelbaar

dat het echt, ja écht

niet meer is als

twintig jaar

geleden

dat heeft ook wel wat

want zo komt het

wel tot meer

nagenieten

van wat er die dag zoal

is geweest

de poëzie

van woorden en muziek

in een steeds méér

zaal wordende zaal

die huiselijk voelt

met zijn jong en oud

publiek, tegen het decor

van eindeloze rijen

boeken, een

barretje à l’improviste

en een stemming van

in dat ene uur

eensgezindheid

die nog in mij

na-ijlt als alle

gasten weer zijn

verdwenen en zelfs

de volgende dag

bij het wieden

eigenlijk allemaal

momenten van

eindig-loos-heid.

Tuin

De eenvoud van

het spontane gebaar

van twee lieve

mensen die mij

hun nieuwe

tuin gunnen

voor enkele

weken

hun het mij

toevertrouwen

van het gewas

en niet alleen

om voor te

zorgen maar

ook van te

nemen wat

zich leent voor

pluk of oogst

mijn dankbare

simpele

geluk

van eindelijk

weer uren

handen in de

aarde

zorgen voor

ruimte voor

wat verder groeien

mag

met kracht of

zachtheid wegnemen

van het teveel

daar weer gewoon

de tijd voor hebben

en voelen hoe

mijn lichaam dit

waardeert en

gelukkig nog steeds

kan

mijn gezicht

gloeiend van de

onverwachte zon

terug naar huis

met oogst van

bloemen en van de

groenten die

in al hun

kakelverse boter-

zachtheid de

salade vormen die

het enig passende

sluitstuk is van

deze lichte dag

zuiverder dan dit

krijg je het niet

op je bord of

in je

leven.

Liefde

Eenvoud is

ook gewoon

liefde

voor dit leven

in al zijn

verschijningen

met zijn

stormen en

hagelstenen

zo groot als

golfballen

en de weerman

die verklaart hoe

ze zo groot kunnen

worden maar

wat doet dat

af aan het wonderlijke

van die

knotsen van

ijsballen

die zo maar

uit de lucht

komen vallen

en aan de

vernietigingskracht

die de natuur

op ons los laat

zonder onderscheid

des persoons

en waar wij

ook niets tegen

kunnen beginnen

de grote linde

waar na zo’n

driehonderd

jaar zo’n beetje

de helft

vanaf gerukt

wordt en toch,

ja toch, is er

misschien nog

hoop dat hij het

redt, met goede

zorg en

veel

liefde

omdat ook zijn

leven

zo de

moeite

waard

is.

Voorbijganger

Net als ik

mijn computer aanzet

komt er

iemand binnenlopen

in mijn blikveld

een voorbijganger

buiten op het

gras achter het

saaie haagje dat

‘ons terrein’ afbakent

van het

gemeentegras

hij pauzeert even

recht voor mijn

raam, wachtend

tot zijn hondje

-het moet een hondje

zijn, want van honden

zie ik altijd wel

iets boven dat

haagje uitsteken

een oor of een

zwaaiende staart-

wachtend dus op

zijn hondje dat

mogelijk een

plasje pleegt of

snuffelt aan waar

de vorige hond een

plasje heeft gepleegd

en wachtend kijkt hij richting

mijn Snuitje, ik kan

aan zijn blik zien dat

hij naar Snuitje kijkt

die buiten scharrelt

en niet naar het tuintje

en terwijl ik

kijk terwijl hij

kijkt valt me op

hoe vriendelijk

zijn uitdrukking is

een lichte glimlach

bijna, niet slechts

geamuseerd zo

lijkt het om mijn

kat, maar iets dat

gewoon in zijn

gezicht verankerd

ligt

sommige mensen

hebben dat

van nature

dat vriendelijke

in hun uitstraling

dat op een niet

opdringerige manier

geruststellend is

en het valt hier

in dit wat stugge

Noord-Hollandse

op omdat hier

de koppen vaak lijken

uitgehouwen door

de wind en de

regen die je

bijna altijd

tegen lijkt te

hebben in dat

platte land zonder

veel beschutting

landschap vormt ons

zegt Simon Schama

en dat zie je

dus zelfs in

het gezicht

maar deze man

toont iets

anders

is hij soms

niet

van hier?

Wachten

Een rare bezigheid

eigenlijk

wachten

wachten totdat

er iets gebeurt

degene die ook moet

inloggen voor die afspraak

maar die daarmee

later is dan jij

wachten totdat

je aan de beurt

bent in de

wachtrij aan de

telefoon

‘u bent beller nummer

vier’

en dat dan

tien minuten lang

zijn, beller nummer vier

wachten in de

wachtkamer

mensen die wel

worden geroepen

die misschien wel

later kwamen dan

jij en toch

eerder naar binnen

mogen, zijn ze me

misschien vergeten

soms is dat ook

echt zo, soms is er

plots iets tussendoor

gekomen met iemand

waarmee het zo slecht

gaat dat het niet

kan wachten, meestal

is er een

goede verklaring

voor en toch voelt

dat wachten nooit

echt OK, alsof je leven

stilstaat, niet verder kan

totdat er gebeurd is

wat er moet gebeuren

of er in ieder geval

duidelijk is dat het

nu niet gaat gebeuren,

een ander keertje, een

nieuwe afspraak

het wordt wel

beter, dat wachten, als je

jezelf intussen

bezig weet te houden

al is het maar met

ademen, of kijken

naar wat zich allemaal

rond je afspeelt

maar dan is het ook

eigenlijk geen

wachten meer

zoals een kat die

ergens ligt te liggen

niet echt slapen

niet echt actief

maar ook nooit de

indruk wekkend dat

hij ligt te

wachten.

Succes

Het is zo

snel gezegd

succes!

routinematig

zodat op een

goede dag

het woord, de wens

van zijn betekenis

ontdaan

bijna

gemakzuchtig wordt

of, ineens,

zich opdringt

in het bewustzijn

“wat betekent

dat eigenlijk,

succes”

wie bepaalt dat

en wanneer

want tja, eerlijk

gezegd kan het best

een tijdje duren voordat

je met goed recht

kunt vaststellen hoe

iets heeft uitgepakt

en dan nog steeds

onzeker of dat wel

het eindoordeel kan zijn

en als het niet

blijkt overeen te

komen met wat ik

verwachtte

is het dan geen

succes

heb ik dan

gefaald

of misschien

juist wel

heel veel

geleerd

kan ik dat dan

zien of

blijven die

verwachtingen van toen

nu nog beheersen

hoe ik beleef wat er

is gebeurd

ga ik dan nog

harder werken om

alsnog te

doen lukken wat ik

voor ogen had

tegen de verdrukking

van de realiteit

in, de wil

opleggend aan

de omstandigheden

omdat mis-lukken

-en wat is dat dan?-

zo jammer genoeg

niet tot de opties

behoort waarbij

ik me wèl kan

voelen, dat

ongemak ervan

maar liever

buiten de deur

houd, weg-lach,

ach ja,

wie zal het

zeggen

in elk geval niet

het vingerhoedskruid

dat reuze hoog

voor mijn raam haar

steeds verder oprijzende

bloemtros

zachtjes

heen en weer laat

wiegen

in de wind.