Alleen noch zelf

Toen God verdween uit Jorwerd

wat verloren we toen nog meer

dan een geloof

in een kracht die

ons te boven ging en

ons droeg in

voor- en tegenspoed

een kracht die voor velen

de vorm had van

een Meedogende Man

tot wie we ons konden richten

met onze vragen en twijfels

onze angsten en

onze dankbaarheid

verdween met dat geloof

ook het vertrouwen

dat we er nooit

alleen voor staan

het nooit alleen

hoeven doen ook al

moeten we wel

ons steentje bijdragen

het vertrouwen dat

als we dat allemaal doen

samen

ook onze tegenspoed

beter te harden is

onze voorspoed

vrolijker omdat we

hem kunnen delen

met hen die dat

ook met ons doen

is met het badwater

van het geloof

het kind van vertrouwen

en gezamenlijkheid

ook weggegooid?

hoe dragen we dan

dat leven waarin

we ons bevinden

en waarin zoveel gebeurt

dat teveel is om alleen

op mijn schouders te rusten

of op die van

die sterke man

om wie we dan gaan roepen

die ook maar

eén paar schouders heeft

en net zo’n beperkte kracht

als wij allemaal

die sterke man

die het ook niet alleen redt

en zelfs niet ‘zelf’

die ook afhankelijk is

van anderen

van de gemeenschap

om hem heen

wie dat ook zijn

net als ik, en jij,

en wij

dat vertrouwen

dat zo helpt

om me te realiseren

ik hoef het niet alleen te doen

ik hoef het zelfs niet zelf te doen

ik hoef alleen mijn steentje bij te dragen

in het vertrouwen dat ook

anderen dat doen

dat vertrouwen

kan dat blijven bestaan

ook zonder geloof

in God

of een sterke man

of iets anders

een abstract-gemaakte kracht

of energie

of hoe het ook

genoemd wordt

en waaraan nog steeds

het geloof lijkt te kleven

dat JIJ die kracht

of energie

moet hebben of

ontwikkelen

zodat je

alleen maar verder

weg geduwd wordt

in je alleen-staan

in je ‘zelf’

of juist dat die kracht

buiten jou staat

waaraan jij geen deel

zou hebben

en die wel voor ons zorgt

“the universe provides”

in beide perspectieven

staan we machteloos alleen

aangewezen op ons zelf

met die smalle schouders

die slechts een deel kunnen dragen

en dat ook best willen doen

en dat ook zullen doen

als het vertrouwen weerkeert

dat we dat allen

samen

doen

6 antwoorden op “Alleen noch zelf”

  1. Dank Lilian, een pareltje van een tekst nu even tussendoor, herlezenswaardig voor later.

    Ik merk dat ik meteen Herzberg’s korte tekst erachteraan murmel.

    Er is nog zomer en genoeg
    wat zou het loodzwaar
    tillen zijn wat een gezwoeg
    als iedereen niet iedereen
    terwille was als iedereen
    niet iedereen op handen droeg.

    Herinnering aan mijn eerste weekendsesshin bij jou en Floor in Vught, hing op mijn slaapkamer, maar vooral een kleine herinnering aan waar je zelf zo mooi woorden aan hebt gegeven.

  2. Prachtige tekening.
    En ook een prachtige tekst .
    Om deze tot je door te laten dringen in
    De individuele kracht die in het samen komen elkaar voed en ondersteunen kan.

    1. Dank je wel, Evelien! Mooi he, die tekening – een japanse scroll die ik een aantal jaren geleden kocht… nu eindelijk een tekst erbij…

  3. Dankjewel Lilian💓

    ‘maar soms even
    wordt lijden opgeschort
    of dragen mensen het samen
    zo zouden wij moeten leven‘

    (Oosterhuis)

  4. Zó herkenbaar en invoelbaar… machteloos energiek, de vibe die achter deze woorden schuilgaat…🌿⛩️🌿

Laat een antwoord achter aan liliandaishin61 Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *