Nu ik Thijs als mijn gids heb genoemd, ligt het voor de hand om iets te vertellen over hoe hij mij heeft geïnspireerd in mijn verkenning van eenvoud.
Mijn eerste kennismaking met Thijs, jaren geleden, is via de telefoon. Hij wil graag meditatielessen, liefst individueel; deelnemen aan groepen is voor hem lastig. Ik leg hem voor dat het dan juist interessant kan zijn om deel te nemen aan een groepscursus. Dat spreekt hem wel aan en hij neemt het in overweging. Twee weken later meldt hij zich aan.
In de lessen praat Thijs niet veel, maar is wel goed aanwezig. Wat lang niet iedereen kan, gaat hem goed af: wat hij in de lessen oppikt verbindt hij gemakkelijk met zijn dagelijks werk als ‘klikoloog’: bij Gemeentereiniging op de vuilniswagen. Concrete effecten van het mediteren benoemen is, net als voor iedereen, ook voor hem lastig; maar aan één ding merkt hij het in elk geval: hij slaapt veel rustiger. En ik zie die toenemende rust ook in hem terwijl hij ons dat vertelt. Hij groeit in alle eenvoud in zijn vermogen om in een groep te verkeren.
Thijs wil na de eerste cursus graag doorgaan, maar zijn financiën zijn beperkt. Dat mag nooit een belemmering zijn en bij een kop thee bespreken we in alle openheid de mogelijkheden. We zijn er snel uit, beiden blij met de mogelijkheid iets voor elkaar te kunnen betekenen. Thijs gaat door, en hij verlicht vanaf dat moment mijn bestaan door me te helpen met de schoonmaak van de meditatieruimte.
Af en toe staan we in de lessen stil bij de vraag: wat wil je? Wat wil je leren, wat wil je doen, welke richting wil je uit met je werk, studie, je leven. Voor velen geen gemakkelijke opgave, ook voor Thijs niet. Naar zijn eigen gevoel heeft hij alleen maar onbereikbare wensen of doelen. Als ik om een voorbeeld vraag zegt hij, na enig aandringen, dat hij het liefst van zijn dyslexie af zou willen, maar dat hem dat onmogelijk lijkt. Ik raad hem aan rustig door te sudderen op de vraag en alle tijd te nemen.
Weken later vertelt hij dat hij een wens heeft. Er is een bijzondere fiets die hij graag zou willen. Kan hij zijn oude autootje weg doen. Als hij de fiets zelf bij de fabriek in Denemarken ophaalt wordt het haalbaar om hem aan te schaffen. Hij gaat er met de trein heen om de fiets op te halen. En fietst dan terug naar Nederland, onderweg kamperend. Dat wordt zijn vakantie het volgende jaar. Op deze manier vindt Thijs zijn eerste doel – een meervoudig doel, perfect in zijn eenvoud.
In de drie kwart jaar die volgen bereidt hij zijn reis zorgvuldig en met veel aandacht voor. In de theepauzes tijdens onze poetssessies houdt hij me op de hoogte van zijn vorderingen. Ik ben onder de indruk van de manier waarop hij met een zeer beperkt budget werkt aan het realiseren van zijn wens. Ook zijn groepsgenoten, en de nieuwe vrienden die hij via de lessen heeft gemaakt, laat hij delen in zijn enthousiasme. Na nog geen twee jaar is er weinig over van de Thijs die het moeilijk had in groepen.
Uiteraard is op een gegeven moment de fiets er, en het verhaal over de reis. En met dit eerste doel voltooid is er al snel een nieuw: Nederland rondtouren op de fiets, kampeerspullen in de bak voorop. Twee jaar later vervult Thijs zijn grootste wens tot dan toe: een rondreis van drie maanden op de fiets door Europa. Voor familie en vrienden te volgen op zijn blog. Hij bereidt het voor met de groeiende zorgvuldigheid die zijn meditatietraining meebrengt. Het blogverslag van zijn belevenissen kenmerkt zich door een gelijkmoedigheid die een zenmeester niet zou misstaan. Het doet me goed te zien hoe Thijs’ bewustzijn en wereld groeien. In alle eenvoud weet hij wat hij wil.