Leven weven

De zon schijnt. Het is wel koud. De kat wil naar buiten maar is zo weer terug. Om me heen hoor ik vertrouwde leefgeluiden. Buiten hangt een enorm spinnenweb, ogenschijnlijk los in de lucht. Een prachtig geweven web, onverstoord. Hoe doen ze dat toch, die spinnen? Zelfs als je het stuk maakt, hangt er zo weer een nieuw.

Ik kan wel een beetje jaloers zijn op die onverstoorbare spinnen, die gewoon een nieuw web weven als het bestaande wordt verstoord. Ik heb een redelijke mate van onverstoorbaarheid opgebouwd, maar als ik de destructie zie van de afgelopen dagen in een aantal steden wordt mijn onverstoorbaarheid toch verstoord. Hoewel ik niet graag politie-, brandweer- of ambulance-mens zou zijn, voel ik wel een zekere actie-bereidheid. Want dit doen we toch zo niet, in Nederland? Mijn beeld van hoe het gaat, of zou moeten gaan, in ons landje, wordt ook verstoord. We zijn een vredig landje, daarin past geen oorlog. Toch?

Maar hoe zou mijn actie-bereidheid vorm kunnen krijgen? Wat zou ik kunnen doen? Die vraag heeft zich wel vaker aangediend de laatste tijd. De straat op, mee oorlog voeren, is mijn stijl en stiel niet, ik heb er nooit in geloofd. Een verbale oorlog voeren evenmin. Demonstreren, protestmarsen – ik heb een beetje huiver van grote mensenmassa’s, het gaat me te gemakkelijk verkeerd. En dat blijkt vaak genoeg ook zo. Als ik al zou gaan protesteren, dan zou het een stil protest zijn. Letterlijk stil: stil zitten of staan op een openbare plek. Naast ‘Tante Truus’ op de Gewelfde Stenen Brug in Alkmaar bijvoorbeeld. Maar voor het effect beter nog met 199.999 andere mensen op het Malieveld, of het Museumplein. Tweehonderdduizend mensen die zitten of staan te zwijgen. Die de zwijgende meerderheid vertegenwoordigen die geen oorlog voert, geen ophef maakt; alleen maar ‘stilstaat’ bij wat er gebeurt. In donderend zwijgen. Het lijkt me mooi. Zou het indruk maken?

“Go quietly amid the noise and haste, and remember what peace there may be in silence…” Deze eerste zin van de Desiderata – een eeuwenoude tekst vol wijsheid die aan alle fracties en facties voorbijgaat – is ook veel bij me opgekomen de laatste tijd. Hij doet me iedere keer weer even ‘stilstaan’. Wat heeft ‘de wereld’ nu het meest nodig? Kan stilte iets bijdragen? Kan stilte meer bijdragen dan oorlog, meningen, protesten? Ik wéét het niet. Een eenduidig en altijd geldig antwoord is vast ook niet mogelijk. Soms is, of voelt, het misschien beter om iets te zeggen of te doen. Maar in de stilte kan er ook een beter zicht ontstaan op wat er wérkelijk toe doet. Van daaruit kan er dan wel weer gesproken en gedaan worden, maar dan gebeurt er wel vaak iets anders. Of het blijft stil. Omdat er niet ècht iets anders te zeggen of doen is dat belangrijker is. Omdat het maar een mening blijft. Eén van de vele.

In dat ‘Go quietly amid the noise and haste…” zit ook een enorme kracht. De kracht van gewoon rustig doorgaan met je leven leiden, zo goed en zo kwaad als dat gaat, met alle hobbels en hindernissen die je daarbij tegen kunt komen en waar je wel of niet iets aan kunt doen. Omdat dat het leven is. Je leven weven. Zoals de spin haar web weeft. In alle stilte.