Oude maatjes

Het fijne van oude ‘maatjes’

-vrienden, of mensen met wie je

jarenlang gewerkt hebt– is

dat je een

verleden deelt

net als, eigenlijk,

met familie

maar dan

zonder die bloedband

die het

vanzelfsprekender maakt

dat je de draad oppakt

op het punt waar

je was gebleven

die laatste keer

dat je elkaar zag

het reünietje van gisteren

maakte het weer zo duidelijk

ook een gedeeld werkverleden

kan herleven in iets

dat veel dieper gaat

dan de gedeelde herinneringen

aan mensen, die nu zijn overleden,

of die vreselijk gekke dingen

die gebeurden en

waar we nu nog net zo hard om

moeten lachen

als eertijds

wat alleen maar kan

omdat we allemaal ook

de sfeer van toen

nog kennen

eind jaren zeventig

toen de bomen nog

tot in de hemel groeiden

het geld tegen de plinten klotste

en ons Nederlands werknemersbestand

werd verrijkt met

collega’s uit alle landen

waar men Engels als

geboortetaal sprak

maar waarvan de culturen

onderling net zo verschilden

als met die van ons

‘economische vluchtelingen’

waren we, zei mijn vriendin

uit Engeland, het land dat

ook toen al

uit zijn grootse verleden

was gevallen, maar het

maar niet kon erkennen

hier vonden ze

niet alleen goed werk,

een woonplek, maar ook

vrienden voor het leven

net als wij in hen

leuke, interessante collega’s

en vrienden voor het leven

vonden

met wie we onze jonge, en

middelbare levensjaren

deelden en nu

de oudere, onze rimpels,

onze pijntjes en levenspijnen

met de schaterlach

die het klimmen der jaren

niet heeft doen verminderen

integendeel

ons gedeelde werkverleden

het deurtje waardoor we

ons diverse heden

binnengaan

en het weer

gezamenlijk maken

de verschillen die

onze kijk verrijken

nog steeds daar

met een smile

en een goed glas wijn