Vierentwintig uur
in de kou
verwarming doet het niet
ook niet bij
de buurvrouwen die
allemaal jaren ouder zijn
dan ik
want wij hebben
zogenaamde
blokverwarming
de eerste poging
het gerepareerd te krijgen
nog diezelfde dag
strandt in de
kille onwil
van een mens
die zijn huis niet uit wil
in het donker en het vriezen
en niets te maken heeft
met de steeds ijziger kou
in onze huizen
de zegeningen van onze
moderne maatschappij
met platform-zzp’ers
halve uren
in de wacht staan
met je telefoon
bij de callcenters
van het verhuurbedrijf
en het verwarmingsbedrijf
de inderhaast bestelde
infrarood kachel
waarvan de levering
inmiddels voor de derde keer
is uitgesteld
gelukkig doet de
verwarming
het inmiddels weer
hier doet hij het tenminste
na vierentwintig uur weer
want al wachtend
in de kouder wordende kou
die langzaam mijn botten
in kruipt
gaan mijn gedachten
keer op keer
naar al die mensen
in Oekraïne en Zuid-Afrika
en hoeveel meer
gebieden nog
waar de verwarming
en het licht
en het water
het alsmaar niet doen
omdat het kapot geschoten
of door geldgebrek
verwaarloosd is
en wachten tot
het gerepareerd is
totaal zinloos
is geworden
het maakt mijn
koude, kouder en
kouder wordende huis
en botten
niet warmer
als ik aan al die
andere mensen
denk die het
nog kouder hebben
wel mijn hart
– hier vriest het
tenminste nog niet
in huis
en hier komt er
tenminste uiteindelijk
wel iemand
die het naar blijkt
vrij eenvoudige euvel
weer fixt
en die infrarood kachel
wordt ook nog wel geleverd
en kan dan in
elk willekeurig stopcontact
er komt toch wel stroom uit
nee, het maakt mijn huis
en botten niet
warmer
dat alles te weten
wel mijn hart, en
mij nederiger
te beseffen
hoe niet vanzelfsprekend
het allemaal is.
Heel mooi verwoord en ja ik dacht ook aan al die mensen die door het oorlogs geweld blijvend in de kou blijven zitten tot het de leiders van die landen eindelijk de behaagd met elkaar te praten inplaats van dood en verderf te zaaien.