De grootste veranderingen
in mijn leven
komen niet
door veranderende
omstandigheden
maar eerder door,
soms slechts een
minieme,
verschuiving
in mijn geest
een ingeving of
zo maar een
andere gedachte
dan er tot nu toe
is geweest, een
zelf-verzonnen woord
of iets dat
eigenlijk
heel vanzelfsprekend
is maar pas nu
echt lijkt door te dringen
zoals de eindigheid
van alles
aangekondigd door
de dood van een
naaste
of van een liefde
al lijkt dat soms maar zo
omdat de persoon
wel uit je leven verdwijnt
maar niet het gevoel
uit je hart
kortom,
waar gaat dat over
eindigheid
maar ja, ook bij mij
loopt het af
onherroepelijk
dit lichaam
al trekt mijn
geest zich daar
niets van aan en
zet die mij vrolijk
aan tot van alles
nieuws en ouds
te ondernemen
en is pas aan het
eind van de dag
onmiskenbaar voelbaar
dat het echt, ja écht
niet meer is als
twintig jaar
geleden
dat heeft ook wel wat
want zo komt het
wel tot meer
nagenieten
van wat er die dag zoal
is geweest
de poëzie
van woorden en muziek
in een steeds méér
zaal wordende zaal
die huiselijk voelt
met zijn jong en oud
publiek, tegen het decor
van eindeloze rijen
boeken, een
barretje à l’improviste
en een stemming van
in dat ene uur
eensgezindheid
die nog in mij
na-ijlt als alle
gasten weer zijn
verdwenen en zelfs
de volgende dag
bij het wieden
eigenlijk allemaal
momenten van
eindig-loos-heid.