102

Het voelt alsof

een instituut

is verdwenen

het heengaan

van mijn lieve, oude oud-tante

102 zomers

mocht ze beleven

al komt voor haar

die 102e

al eerder ten einde

dan dat hij afgelopen is

sliep ze steeds vaker en langer

totdat ze gewoon

niet meer wakker werd

het licht niet meer gloorde

het kaarsje definitief uit

vredig ligt ze daar nu

hoeft geen moeite meer te doen

om te leven

hoeveel energie dat kost

als je zo oud bent

onvoorstelbaar…

zelfs al wil je nog wel

er komt een moment

dat de wil niet meer voldoende

compensatie biedt

voor het gebrek aan kracht

dat opflikkerende vlammetje

levenslust

niet sterk genoeg meer is om

het lichaam overeind te houden

de stem te laten klinken

soms te horen wie tegen je praat

al zie je misschien nog wel

de mooie bloemen

het licht van de zon

en voel je nog

de warmte van je liefhebbende familie

en oude vrienden

al hebben die vermoedelijk

alleen de tweede helft

van je leven meegemaakt

wie 102 wordt

heeft al oneindig veel

verloren

aan van alles en iedereen

oneindig veel meegemaakt

geboren in de nadagen van

de Spaanse Griep

het leven verloren in

corona-tijd

die je overigens

ook al had overleefd

net als menige crisis

een wereldoorlog

en de afbraak en wederopbouw

van je geboortedorp

oersterk maakt je dat

veerkrachtig

net als het familie-recept

dat ooit gegeven werd

door je vader,

mijn overgrootvader:

“doorgaan met adem halen”…

aan het strand van je

geboorteplaats Petten

uitziend over de immer

aan- en afrollende golven

die jij ook

ik weet niet hoe vaak

moet hebben gezien

voel ik de eeuwigheid en rust

die in dat advies besloten ligt:

doorgaan met adem halen

totdat het lichaam

er vanzelf mee stopt

als laatste uit dat gezin

van Vriesmannen

nazaten van de westelijke Friezen

geboren en getogen in dat

net zo onverzettelijke dorp

dat al drie keer

is weggevaagd

door de zee

en door de Duitse bezetter

maar weer is herrezen

al die kracht

in jou meegevoerd

heel je leven

nu rustig uitgevloeid

op het zand

van de nimmer eindigende tijd

ik kijk nog even naar je

en zeg je

wel te rusten

4 antwoorden op “102”

  1. Dank dat ik zo alsnog een beetje kennis heb mogen maken met zo’n inspirerend iemand. “Doorgaan met adem halen.”

  2. Jij hebt dat dus allemaal ook in je.
    Mooi verwoord Lilian 🙏

    een golfje zakt terug
    en rimpelt uit tot haar oorsprong
    tot onverwoestbaar
    de oceaan

    1. Ja Gert, ook in mij 🙂 die connectie voel ik op die plek ook altijd heel sterk. Tot in de tijd van de walvisvaarders hebben daar Vriesmannen gewoond, mijn directe afstammingslijn van moeders kant. En misschien nog wel langer, maar daar hebben we geen dossiers van.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *