Gewoon

Een week van

gewoon weer eens

ziekzijn

geveld door griep

toch nog ‘herfstvakantie’

al beperkt de trip

zich tot de ruimte

tussen bed en stoel

het landschap

tot mijn dromenland en

de beelden en

herinneringen

die zich loom in

mijn wattenhoofd

vertonen

soms als een stortbui

dan weer als traag tikkende

regendruppels op het raam

maar even onontkoombaar

als schijnbaar willekeurig

hoezo komt dit nu weer boven

dat weten we nu toch

inmiddels wel

en als ze dan gewoon

net zo snel als ze komen

weer kunnen verdwijnen

ik er niet in blijf hangen

als een haak in een net

dan treedt soms zomaar

die stilte in

waarin tijd gewoon verglijdt

zonder noemenswaardige gebeurtenissen

of vermeldenswaardige gedachten

die ook niet meer hoeven

vreedzaam

als in sesshin

waarin tijd soms zelfs

lijkt te stollen tot

één zinderend-van-leven

eeuwig moment

waarin nog niets is

maar alles gewoon weer kan worden

geboren

ikzelf incluis.