Grappig om
op 31 oktober nog
aardbeitjes voor mijn raam
te zien hangen
ze rijpen nog steeds
ook al is het de vraag
of ze het redden tot
eetbaarheid
voordat regen en
harde wind definitief
inzetten
naar het schijnt
morgen al
er is nog meer dat
nog steeds opnieuw
bloemen maakt
de oost-indische kers
bijvoorbeeld en
de cosmea
en nu eindelijk
voor het eerst dit jaar
ook het moederkruid
veel te laat of
juist een seizoen
te vroeg
het is allemaal niet meer
zo uitbundig
maar juist die enkele bloemetjes
vertederen
geven een zoete nasmaak
van de zomer
nog even nagenieten
zo lang het er is
totdat het afsterven
dat al was begonnen
steeds zichtbaarder
onstuitbaar
voortzet
en moeder natuur
in ruststand komt
zo mooi om
bij dit proces te blijven
verwonderd
zonder reikhalzend vooruitkijken
naar het volgende seizoen
dat ongetwijfeld komen zal
zonder plan, gewoon
omdat het nu eenmaal
zo gaat
over de bovenrand van
mijn laptopscherm zie ik het
blaadjes regenen
de zon beschijnt
de aardbeitjes
van boven het
geluid van radio en
werkende mensen
passerend vliegtuig
terwijl mijn brein soms
heftige pogingen doet
er van alles van
te maken
zit Boeddha
temidden van dit
schijnbaar beweeglijke leven
krachtig stil.