Machteloos, dat woord
komt afgelopen week
meerdere keren
langs, en op,
in de krant, in
gesprekken, en
bij mij
we hebben het
erover in de
zengroep
over hoe het leidt
tot de drang
van alles te willen
doen
maar niet te weten
wat
nee,
want je staat
machteloos
en pas als ik dat
volledig kan
ervaren
en erkennen
wanneer ik zelfs
dat laatste onsje
verzet
heb laten varen
pas dan treedt
de rust in en
de ruimte
ruimte, ja,
die alleen als
leegte voelt
als ik wanhoop
(en dus eigenlijk
stiekum toch
nog verzet pleeg)
maar als ie leeg is
van al het wensen,
verlangen, denken
dat het anders moet
zijn
dan is het ruimte
waarin wonderlijk genoeg
toch iets nieuws
kan ontstaan
niet ontsproten uit
mijn wil
mijn wil tot macht
tot controle hebben
maar uit een
diepte die
daaronder ligt
die zich alleen
laat kennen
als mijn wil
zijn kwaak houdt
en dan ongehinderd
tot bloei kan komen
dat zo zeker zal doen
als die ene fiere tulp
aan de overkant
in mijn straat
“de meeste problemen
lossen zich vanzelf op,
je moet ze er alleen
niet bij storen”
zegt de Tao
tja… als ik dat weer
durf
is dat dan misschien wel
de kracht van
Liefde.
