De mooiste dingen
gebeuren meestal
spontaan
dat weten we wel
maar hoe vaak
gaat het ook
echt zo
in een strak
door agenda’s en
planningen gereguleerd
leven
waarin niets meer
aan het toeval
wordt overgelaten
waardoor er
voor het onverwachte
en het spontane
geen ruimte meer is
ze zelfs alleen nog
als lastig en
onwelkom
kunnen worden
ervaren
als inbreuken op
zorgvuldig dichtgemetselde
tijd
een muur van
wat moet, hoort
en wordt verwacht
met nauwelijks ruimte
om te bewegen, te
ademen, laat staan te
schakelen
wat het onverwachte
en spontane nu
eenmaal vragen
gelukkig breken ze
met regelmaat en
een klap
door dat kunstige bouwwerk
heen, openen
de zee van ruimte die
tijd ook is
waar weer even
proeven is van
het weidse en zilte
genieten van de
armslag en
de mogelijkheid
weer richting
te kiezen
te overzien
waarop je
wilt koersen
nu even dobberend
en dan weer gericht zwemmend
terwijl je je intussen
voelt opgenomen in
de hand van
de eeuwigheid
en lacht om
de wolk die
ineens vlak voor je
uit het glinsterend water
oprijst.
